Bijzondere emoties
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
21 Oktober 2011 | Iran, Eşfahān
Gisteren is ghadaffi geveld. Ik heb het gezien op BBC news. Zowel vandaag als gisteren zie of hoor je er niets over op de Iraanse tv. Zo werkt dat dus in de Iraanse realiteit,...
Op het moment dat ik dit schrijf is het 16.00 en is er weer zo veel gebeurd op deze laatste volle dag in Iran:
De drie vroegzakken (Faiz, Stephan en ondergetekende) gingen vanochtend met de lokale bus naar de Armeense wijk Jolfa. Dat was op zich al een avontuur. Mannen voorin en vrouwen achterin. Daar aangekomen liepen we eerst naar de minder bekende Bethlehem katholieke kerk. Bij binnenkomst kregen zowel Faiz als ik kippenvel en werd ik geraakt. Overal Prachtige muurschilderingen uit de bijbel, die ik helaas niet mocht fotograferen, en schitterende muziek van de overleden Armeense zangeres Lusine Zakarian. Maar het was niet de muziek of de schilderingen dat me raakte,...ik weet het niet,..ik ben even in een hoekje gaan zitten en op een of andere manier voelde ik de onderdrukking van deze minderheden en dat kwam recht op me af in deze kerk. Zo zeer dat ik er geëmotioneerd van raakte. Pfffff heftig hoor, maar tegelijk heel mooi dat ik dat kon ervaren. De kerk en de muziek waren op zich al indrukwekkend maar de emotie erbij heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Helaas mocht ik er niet fotograferen, maar hier krijg je een aardig beeld: http://www.worldisround.com/articles/73022/photo2018.html
In het kleine wandelstukje naar de bekendere Vank Catherdral kwamen we in gesprek met een man die al zijn hele leven (50jr ) in deze wijk woont. Pas kortgeleden heeft hij de katholieke Armeense kerken bezocht. Hij vertelt dat hij wel moslim is maar eigenlijk ook een beetje katholiek is vanuit het respect dat de mensen uit deze wijk voor elkaar hebben. De moslims en katholieken zijn vrienden en respecteren elkaars geloof. Het is fijn om dat uit de mond van een echt persoon te horen ipv altijd het slechte nieuws op tv waarbij mensen elkaar afslachten.
De Vank Cathedral had net zulke mooie schilderingen (die niet gefotografeerd mochten worden) als de andere kerk, maar was zeer druk en had echt niet het serene en het emotionele. Maar ik kon er wel de cd van de Armeense zangeres kopen plus een mooie Iraans-Armeense armband. Inmiddels was me alweer vaak gevraagd of ik met Iraanse mensen op hun foto wilde en wilden mensen graag een kort gesprekje houden wat ik van hun land vond e.d. Bij de uitgang was er een meisje die me bij de arm greep en zei dat ik sooooo beautiful was. We concludeerden dat ik waarschijnlijk aan het schoonheidsideaal voldoe van blanke huid, lichte ogen, blond haar, klein neusje (iedereen heeft hier een nose job gehad kosten 1400 Euri en 2 maanden ingetaped) en een bepaalde vorm van het gezicht. Het zou wel verklaren waarom ik zoveel bekijks heb en bij iedereen op de foto gevraagd wordt.
De avonturen zijn nog niet voorbij want na ons thee uurtje besluiten we om het stuk terug te lopen. Daarbij lopen we weer langs de drooggevallen rivier door het park. Vandaag is het vrijdag. Dat is zondag voor de locals en het barst dan ook van de picknickende families. Plots zien we John, Charlotte en Ton op een kleed bij een familie zitten en al snel worden we ook uitgenodigd. Geweldig om dit mee te maken. We kunnen nauwelijks een woord uitwisselen maar worden bediend met mandarijnen, appels en zure salade. Wat we op dat moment nog niet weten is dat dit nog maar de helft van de familie is. Er komen steeds meer leden bij en er komen gasstellen en pannen en wat al niet meer. Echt geweldig!
Tot onze en vooral tot hun spijt verlaten we na een half uurtje het kleed om onze tocht voort te zetten. Na nog geen 5 minuten worden we bij een andere familie uitgenodigd. Dit slaan we toch maar vriendelijk af met de hand op het hart. Want als je iets echt meent en als je iemand al het goede toewenst, dan leg je je rechterhand op je hart. Dat is een taal die iedereen hier kent.
Bij gebrek aan alternatief scoren we weer een Iraanse hamburger en nemen dat mee naar het enorme Imamplein. Binnen 2 minuten wordt er 2 keer iets gezegd over mijn blonde pony plukken, ik moet ze verbergen. Dat is opvallend, want ik loop al 3 weken met die plukken zonder enig probleem......
We peuzelen onze lunch op op het drukke plein vol picknickfamilies en worden al snel vergezeld door een 30 jarige jongen en zijn zus. Het is een zeer ambitieuze jonge man die inmiddels zijn eigen bedrijfje heeft en zeer goed verdiend. Hij heeft ook al behoorlijk wat gespaard en vraagt ons waar hij het beste verder kan studeren in de mechanica en hoe hij het kan aanpakken om daar te kunnen blijven. Deze man verdient dus goed en kan zich hier een goed leven permitteren maar hij heeft een ambitieuze droom om ooit in het buitenland te wonen want hij vind de regering niets. Hij vraagt zich af of hij genoeg gespaard heeft, hoe hij het met buitenlandse vrouwen in het buitenland moet aanpakken om zo snel mogelijk te trouwen en vraagt welk land en welke universiteit voor hem het beste zijn. Ik bewonder zijn openheid al heeft hij een vreemd droombeeld bij zijn toekomstige vrouw (ze moet blond zijn en beslist niet Iraans). Dit is dus het type jongen waar je bang voor moet zijn als westerse vrouw. Aan de andere kant is hij ambitieuzer dan menige Nederlander en doet enorm zijn best om zijn droom te laten slagen. Ik kan niet anders dan respect daarvoor opbrengen.
Op de terugweg naar het hotel worden we aangesproken door 2 toeristenpolitie agenten met een pistachekleurig overhemd aan. Daar waar de politie vaak nors en dominant is, zijn deze jongens vrolijk en hulpvaardig, net als de eerdere politie agent die ons vandaag hielp met de weg vinden. Op dit grote plein kun je een mountainbike huren en dat wordt veelvuldig gedaan door de jeugd. Er fietst een jonge vrouw met wapperende chador voorbij en de politie agent roept naar haar. Ze reageert niet en hij laat het erbij. Als ik ernaar vraag zegt hij dat dit een traditioneel plein is (vandaar dat er moeilijk gedaan werd over mijn haar op deze heilige dag) en vrouwen hier niet mogen fietsen. Dat mogen ze wel buiten het plein. Ik vroeg wat hij daar zelf van vond. Hij vindt het niet eerlijk en heeft het idee dat het in de toekomst beter wordt voor vrouwen. Toen we wegliepen en ik nog riep: "don't be too hard for the woman", antwoordde zijn collega dat dat erg vriendelijk van me was. Het waren 2 spontane leuke agenten die hun status gelukkig niet misbruikten zoals je vaak in het buitenland ziet.
Wordt nog 1x vervolgd,…
Op het moment dat ik dit schrijf is het 16.00 en is er weer zo veel gebeurd op deze laatste volle dag in Iran:
De drie vroegzakken (Faiz, Stephan en ondergetekende) gingen vanochtend met de lokale bus naar de Armeense wijk Jolfa. Dat was op zich al een avontuur. Mannen voorin en vrouwen achterin. Daar aangekomen liepen we eerst naar de minder bekende Bethlehem katholieke kerk. Bij binnenkomst kregen zowel Faiz als ik kippenvel en werd ik geraakt. Overal Prachtige muurschilderingen uit de bijbel, die ik helaas niet mocht fotograferen, en schitterende muziek van de overleden Armeense zangeres Lusine Zakarian. Maar het was niet de muziek of de schilderingen dat me raakte,...ik weet het niet,..ik ben even in een hoekje gaan zitten en op een of andere manier voelde ik de onderdrukking van deze minderheden en dat kwam recht op me af in deze kerk. Zo zeer dat ik er geëmotioneerd van raakte. Pfffff heftig hoor, maar tegelijk heel mooi dat ik dat kon ervaren. De kerk en de muziek waren op zich al indrukwekkend maar de emotie erbij heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Helaas mocht ik er niet fotograferen, maar hier krijg je een aardig beeld: http://www.worldisround.com/articles/73022/photo2018.html
In het kleine wandelstukje naar de bekendere Vank Catherdral kwamen we in gesprek met een man die al zijn hele leven (50jr ) in deze wijk woont. Pas kortgeleden heeft hij de katholieke Armeense kerken bezocht. Hij vertelt dat hij wel moslim is maar eigenlijk ook een beetje katholiek is vanuit het respect dat de mensen uit deze wijk voor elkaar hebben. De moslims en katholieken zijn vrienden en respecteren elkaars geloof. Het is fijn om dat uit de mond van een echt persoon te horen ipv altijd het slechte nieuws op tv waarbij mensen elkaar afslachten.
De Vank Cathedral had net zulke mooie schilderingen (die niet gefotografeerd mochten worden) als de andere kerk, maar was zeer druk en had echt niet het serene en het emotionele. Maar ik kon er wel de cd van de Armeense zangeres kopen plus een mooie Iraans-Armeense armband. Inmiddels was me alweer vaak gevraagd of ik met Iraanse mensen op hun foto wilde en wilden mensen graag een kort gesprekje houden wat ik van hun land vond e.d. Bij de uitgang was er een meisje die me bij de arm greep en zei dat ik sooooo beautiful was. We concludeerden dat ik waarschijnlijk aan het schoonheidsideaal voldoe van blanke huid, lichte ogen, blond haar, klein neusje (iedereen heeft hier een nose job gehad kosten 1400 Euri en 2 maanden ingetaped) en een bepaalde vorm van het gezicht. Het zou wel verklaren waarom ik zoveel bekijks heb en bij iedereen op de foto gevraagd wordt.
De avonturen zijn nog niet voorbij want na ons thee uurtje besluiten we om het stuk terug te lopen. Daarbij lopen we weer langs de drooggevallen rivier door het park. Vandaag is het vrijdag. Dat is zondag voor de locals en het barst dan ook van de picknickende families. Plots zien we John, Charlotte en Ton op een kleed bij een familie zitten en al snel worden we ook uitgenodigd. Geweldig om dit mee te maken. We kunnen nauwelijks een woord uitwisselen maar worden bediend met mandarijnen, appels en zure salade. Wat we op dat moment nog niet weten is dat dit nog maar de helft van de familie is. Er komen steeds meer leden bij en er komen gasstellen en pannen en wat al niet meer. Echt geweldig!
Tot onze en vooral tot hun spijt verlaten we na een half uurtje het kleed om onze tocht voort te zetten. Na nog geen 5 minuten worden we bij een andere familie uitgenodigd. Dit slaan we toch maar vriendelijk af met de hand op het hart. Want als je iets echt meent en als je iemand al het goede toewenst, dan leg je je rechterhand op je hart. Dat is een taal die iedereen hier kent.
Bij gebrek aan alternatief scoren we weer een Iraanse hamburger en nemen dat mee naar het enorme Imamplein. Binnen 2 minuten wordt er 2 keer iets gezegd over mijn blonde pony plukken, ik moet ze verbergen. Dat is opvallend, want ik loop al 3 weken met die plukken zonder enig probleem......
We peuzelen onze lunch op op het drukke plein vol picknickfamilies en worden al snel vergezeld door een 30 jarige jongen en zijn zus. Het is een zeer ambitieuze jonge man die inmiddels zijn eigen bedrijfje heeft en zeer goed verdiend. Hij heeft ook al behoorlijk wat gespaard en vraagt ons waar hij het beste verder kan studeren in de mechanica en hoe hij het kan aanpakken om daar te kunnen blijven. Deze man verdient dus goed en kan zich hier een goed leven permitteren maar hij heeft een ambitieuze droom om ooit in het buitenland te wonen want hij vind de regering niets. Hij vraagt zich af of hij genoeg gespaard heeft, hoe hij het met buitenlandse vrouwen in het buitenland moet aanpakken om zo snel mogelijk te trouwen en vraagt welk land en welke universiteit voor hem het beste zijn. Ik bewonder zijn openheid al heeft hij een vreemd droombeeld bij zijn toekomstige vrouw (ze moet blond zijn en beslist niet Iraans). Dit is dus het type jongen waar je bang voor moet zijn als westerse vrouw. Aan de andere kant is hij ambitieuzer dan menige Nederlander en doet enorm zijn best om zijn droom te laten slagen. Ik kan niet anders dan respect daarvoor opbrengen.
Op de terugweg naar het hotel worden we aangesproken door 2 toeristenpolitie agenten met een pistachekleurig overhemd aan. Daar waar de politie vaak nors en dominant is, zijn deze jongens vrolijk en hulpvaardig, net als de eerdere politie agent die ons vandaag hielp met de weg vinden. Op dit grote plein kun je een mountainbike huren en dat wordt veelvuldig gedaan door de jeugd. Er fietst een jonge vrouw met wapperende chador voorbij en de politie agent roept naar haar. Ze reageert niet en hij laat het erbij. Als ik ernaar vraag zegt hij dat dit een traditioneel plein is (vandaar dat er moeilijk gedaan werd over mijn haar op deze heilige dag) en vrouwen hier niet mogen fietsen. Dat mogen ze wel buiten het plein. Ik vroeg wat hij daar zelf van vond. Hij vindt het niet eerlijk en heeft het idee dat het in de toekomst beter wordt voor vrouwen. Toen we wegliepen en ik nog riep: "don't be too hard for the woman", antwoordde zijn collega dat dat erg vriendelijk van me was. Het waren 2 spontane leuke agenten die hun status gelukkig niet misbruikten zoals je vaak in het buitenland ziet.
Wordt nog 1x vervolgd,…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
