Het laatste van Iran

Gisteravond hadden we nog een bijzonderheid: We zijn door de zus van de gids uitgenodigd om te komen eten. Wat we niet wisten, was dat de hele familie uitgenodigd was. We hebben wederom mogen proeven van de hartelijkheid en de gastvrijheid van de Iraanse mensen en wat hebben wij lekker gesmuld. Dat de jonge neef van de gids naast me zat was geen toeval want toen we enkele dagen geleden het spel "ik ga van iran terug naar NL en ik neem mee" deden, koos ik natuurlijk ervoor om naast een Mullah een lekker jong ding mee te nemen. Bedankt voor deze prettige mogelijkheid gids!!

Vandaag is de allerlaatste dag in Iran. We worden om 1900 opgepikt door de bus om naar Teheran airport te rijden. Dat gaat zo'n 6 uur duren. Het vliegtuig vertrekt dan om 4u.

We hebben dus de hele dag vrij en hebben geen bezienswaardigheden meer die we nog willen zien. Eerst slaan we (Stephan, Faiz en ik)wat nougat in. Want de lekkerste nougat komt uit Iran. En dat is echt waar want deze nougat is zacht, niet te zoet en je kunt kiezen hoeveel procent pistachenootjes je er in wilt. Mjammjammjam en dat moet Faiz gedacht hebben want ze koopt letterlijk kilo's nougat in voor haar hele Surinaamse familie.

De rest van de dag bezoeken we de goudbazaar, gaan we nog uitgebreid lunchen tussen de locals en zitten we lekker in het zonnetje op het grote Imamplein. Het is de afgelopen 2dagen flink kouder geworden maar in de zon is het nog heerlijk.

Terwijl ik dit typ zit ik in de bus naar Teheran. Voor zo ver ik dat nu al kan zeggen zijn er deze reis drie hoogtepunten geweest: Persepolis en haar beschaving/oudheid, het vriendelijke, hulpvaardige en contactmakende volk van Iran waarbij de Koerden echt een speciaal plekje in ons hart gekregen hebben en de ervaring in de Bethlehemkerk. Daarnaast was er natuurlijk heel veel moois en veel bijzondere ervaringen. Wat nog het meest opvallend is, is het feit dat we allemaal verwacht hadden een gespannen sfeer te ervaren of in ieder geval aangesproken te worden door de islamitische politie omdat hoofddoekjes e.d. nIet goed zitten. Dat is geen enkele keer gebeurd. Dat betekent niet dat die politie er niet is want we weten dat er "stillen" zijn en dat merk je ook aan de reacties als je met mensen op straat over politiek probeert te praten.

Een ander opvallend punt is dat al het sociale leven zich achter gesloten deuren afspeelt en dat men mij van meerdere kanten ervan overtuigd heeft dat ze alles doen, of dat ze overal aan kunnen komen wat wij ook doen of gebruiken. Dat meisjes wel degelijk omgang hebben met jongens, dat er zeer sexy kleding door veel dames gedragen wordt,...dat Iran geen bananenrepubliek is, was te verwachten en ik heb inderdaad gezien dat ze ontwikkeld, intelligent, gestudeerd en nadenkend zijn. Dat het volk ook precies weet wat er elders op de wereld gebeurt. Ondanks hun buitengesloten positie, ziet iedereen via satelliet buitenlandse tv en gebruikt Facebook.

Feit is ook dat iedereen Iran wil verlaten en dat iedereen familieleden heeft die Iran al verlaten hebben. Mijn advies aan reislustigen is: bezoek Iran zo lang het nog is zoals het nu is. Ook Iran verwestert en verandert. Als je gaat, ga dan zeker naar Koerdistan en neem uitnodigingen aan om bij mensen thuis te komen en maak oogcontact. Neem kleine kadootjes mee uit Nederland om uit te delen bij bijzondere ontmoetingen en vergeet vooral je hoofddoek niet en wat haarspeldjes om het vast te maken. Want het ding glijdt altijd af. Leuk als je wat woordjes Farsi kent, zelfs al kan de ander geen Engels, dan heb je toch een soort conversatie en het wordt erg op prijs gesteld. Ik heb Iran in mijn hart gesloten en jij?

GodaHafez!