Koerdistan

@Paul & andere reisgenoten: het herbeleven geldt voor mij ook. Ik heb wel wat van je foto’s gepikt. De online foto’s zijn niet mooi, het programma verkleint ze. Als iemand ergens meer pixels van wil, hoor ik het graag

@Fenna: de ministroopwafels gaan volgende keer weer mee! Vergezeld van een mapje echte foto’s van huis, leefomgeving, familie, ed om de gesprekspartner een idee te geven van het leven in NL. Met dank aan Loe voor die tip.

Koerdistan
Vanochtend gaan we naar Takht-e-Soleyman, de troon van Salomon en de geboorteplaats van de profeet Zarathustra. Het zijn de resten van een Sassanidisch paleis, een vuurtempel en een kratermeer. De omgeving is schitterend en je probeert je een voorstelling te maken hoe het leven hier geweest is in laten we zeggen….. de 7e eeuw na Christus. Daarna beklimmen we de berg (vulkaankrater) die je in de verte links op de foto ziet. Het is een behoorlijk steile klim, maar de beloning is niet alleen een schitterend uitzicht maar ook een kijkje in de krater, een groot diep zwart stinkend hol;de plek waar vroeger gevangenen in geworpen werden. Als ik weer beneden ben pak ik een momentje voor mezelf. Noem het meditatie of mindfulness maakt niet uit, maar ik zuig de stilte en weidsheid in me op als een spons, alsof die stilte en weidsheid een deel van me worden,....mooi dat ik het daardoor nu nog steeds terug kan halen!

Daarna stoppen we bij een traditioneel Koerdisch dorpje. Het lijkt alsof we terug naar de middeleeuwen gaan met die lemen huizen en traditionele kledij. Ook hier worden we allervriendelijkst benaderd en met handen en voeten communiceren we met elkaar. Samen met Loe zijn foto's van thuis en mijn kadootjes worden deuren geopend en mogen we de koe in de schuur zien. Later na veel gesprekjes met dezen en genen, komen we bij de meloenenboer waar met een weegschaal handel gedreven wordt. Met een paar woordjes Farsi kom je hier al ver en voor ik het weet, word ik op een wankel bankje gezet, krijg een enorme meloen en een nog groter mes in mijn handen van de big mama. Dat klusje mag Loe toch liever opknappen. We moeten meloen eten of we willen of niet. En dat willen we want Iraanse meloenen zijn veel lekkerderder dan die waterige in NL. Helaas hebben we niet veel tijd meer. De mensen willen helemaal niet dat we gaan en we krijgen als kado de enorme meloen mee voor onderweg. Tot nu toe is het zo dat ik overal waar ik mensen ontmoet, voedsel krijg: meloen, veel walnoten, verse pistache noten, zoetigheid,...ik groei nog dicht! Maar wat een vriendelijk volk..

Later, zo'n 55kilometer voor onze overnachtingsplek Sanandaj en na onze theepauze met gekregen watermeloen, rijden we van een hoge berg naar beneden en hebben een fantastisch uitzicht op de glooiende goudgele bergen rondom ons heen. Sanandaj is trouwens de hoofdstad van de Koerdische provincie en ligt vlakbij de Irakese grens en relatief dichtbij Kirkuk-Irak waar je niet wilt zijn.

Vandaag is het vrijdag en dat betekent zondag in Iran. Toch zijn Loe, Marion en Stefan zo eigenwijs om van ons hotel naar de stad te gaan om te dineren. We laten een taxi komen en de taxi blijkt helemaal geen taxi te zijn. Het is een jonge knul die helemaal niet begrijpt waar we naar toe willen, ook nog als een debiel rijdt en naar drank ruikt. Als we voor de zoveelste keer willen uitleggen waar we naar toe willen, vindt hij het doodnormaal om minutenlang (het leken wel uren) vóór een zeer druk kruispunt stil te staan midden op de weg en zonder waarschuwingslichten,.... ik wil zo snel mogelijk eruit....we laten ons toch ergens afzetten en zijn blij dit overleefd te hebben. We gaan snacken bij een Koerdische snackbar en komen in gesprek met een Koerdische familie die ons thuis uitnodigt. Dit is ons min of meer afgeraden omdat de locals daar ’s avonds problemen mee kunnen krijgen (buitenlanders ontvangen moet gemeld worden). Bij het weggaan zegt een lekker ding achter de corner "what's your name" gevolgd door "you are glad". Bleek dat hij met zijn maatje een soort vertaalcomputer had waarmee hij Farsi in het Engels probeerde te vertalen uit eigen initiatief. Waarschijnlijk zaten ze stiekem al een halfuur te ginnegappen hierover. Ik sta versteld dat hij dit zo publiekelijk doet (ongepast als ik een Iraanse zou zijn) en we lachen er smakelijk om. De aandacht is nog niet voorbij want op een grote rotonde willen we een echte taxi nemen en ik sta met mijn neus en blonde plukken vooraan. We maken een grapje door te zeggen dat de eerste wel zal stoppen en inderdaad: de eerste de beste auto (met hele familie) stopt op de rotonde en met zijn allen zitten ze met de neuzen tegen de ramen geplakt met als gevolg een grote file. Later komt een oud barrel taxi die al een passagier heeft en neemt de binnenbocht, hij kijkt...rijdt vervolgens achteruit op de rotonde om de buitenbocht te kunnen nemen waar wij staan. We lachen ons kapot. Ik had daar zo nog een uur kunnen staan kijken wat er allemaal gebeurt. Met een voldaan gevoel van een mooie dag met een avontuurlijk einde komen we aan in het hotel.

Wordt vervolgd