Zoveel meegemaakt

Ik ga een nieuw upload programma voor de foto's proberen. Hopelijk kun je nu zien hoe goed de Pentax vr fotografeert,...


Zoveel meegemaakt
Het is nu 21.30 en ik ben vanaf 10.00 op straat en onderweg geweest met Loe en Stephan. We hebben zo ontzettend veel meegemaakt vandaag, dat het me met geen mogelijkheid lukt om het nu op papier te zetten. Het enige wat ik nu kan zeggen, is dat de Koerden een gastvrijheid hebben die werkelijk met geen pen te beschrijven is. Zelfs als je door reiservaring veel hebt meegemaakt, sta je met een mond vol tanden als je hier meemaakt hoe de Koerden met ons omgaan. Ik hou van dit volk! En het volk houdt van ons. De Koerden hebben het niet makkelijk, zo worden veelal door hun eigen land (Iran, Irak, Turkije) niet geaccepteerd en ik heb me laten vertellen dat Iran zelfs een chemische oorlog gevoerd heeft om deze mensen te verdrijven. Morgen in de bus zal ik het verhaal proberen te vertellen, maar eigenlijk moet je hier (Koerdistan/Koerdisch Iran)zelf naar toe om het mee te maken en dat meen ik uit de grond van mijn hart.

Het is inmiddels 4.30 en ik kan de slaap nog steeds niet vatten, dus ga een poging wagen de grote lijnen van gisteren neer te schrijven. Het is onmogelijk om een compleet beeld te geven omdat er elke minuut wel iets gebeurde of er een bijzondere ontmoeting was. Goed,..we pakten de taxi en lieten ons bij de gesloten prachtig gemozaïkte moskee afzetten en hadden de mogelijkheid om de binnenplaats en de folklore geklede mannen bij de poort te bewonderen. Ook hier blijkt weer hoe vriendelijk de mensen zijn en hoe behulpzaam en oprecht geïnteresseerd ze zijn. Vanuit de moskee lopen we naar een museum waar we veel te weten komen over het dagelijks leven van de Koerden. Plotseling komt er een jonge knul die honderduit praat en vraagt hoe hij in Nederland kan komen. Hij is superenthousiast en heeft zich al goed verdiept in zijn mogelijkheden als toekomstig student (er zijn heel veel Iraanse studenten in Nederland). Ook hij vraagt weer of we met hem mee naar huis gaan maar is beslist niet opdringerig. Het sociale leven speelt zich hier af bij de mensen thuis en niet in openbare gelegenheden. Bovendien zijn er "stillen" -geheim agenten op straat waar wij geen weet van hebben.

Vervolgens lopen we naar de lange bazaar straat en vanaf dat moment kunnen we geen meter lopen of we veroorzaken opstoppingen. Iedereen kijkt naar ons, komt naar ons toe, wil met ons op de foto. Van oude vrouwtjes krijg ik spontaan een kus, studenten werpen zich op als vertaler of als gids en bijna beschaamd vragen ze of ik met hen op hun foto wil. Hier dragen de mannen een grote broek met sjaal om hun buik en je ziet veel van deze klederdracht in het straatbeeld. Na pakweg 1,5 uur nauwelijks opgeschoten te zijn, wordt al die aandacht en drukte me bijna een beetje teveel maar ik vind het geweldig dat de mensen hun best doen om contact te maken. Met onze eerste woordenschat Farsi openen we deuren, mijn blonde toet en de praatjes en lengte van Loe helpen daarbij flink.

Dan gaan we richting de steegjes bazaar en zien prachtige stoffen en nog meer vriendelijke mensen. Het groepje mannelijke studenten blijft achter ons lopen en helpt ons waar ze kunnen. We noemen hen "onze volgelingen" want waar we ook gaan, ze blijven vlak in de buurt en waarschuwen ons op moment dat we in een doodlopend steegje willen vluchten. Ergens achteraf komen we plotseling bij een schooltje dat uit 2 gebouwen bestaat waarvan 1deur openstaat. We lopen naar binnen en worden hartelijk ontvangen door een schoolhoofd en nog iemand. Het blijkt een school voor kinderen met leerproblemen te zijn en we vragen of we de kinderen mogen zien. Dan worden we naar het andere gebouw geleid en komen er de schoolpsycholoog en nog een aantal anderen bij. Hier maak ik voor het eerst mee dat een man twijfelt mij, als vrouwzijnde, een hand te geven. De andere man biedt zijn arm in plaats van hand aan (dit heeft met religie te maken). De kinderen kunnen we door het raam heen horen. Er wordt druk getelefoneerd om toestemming te vragen en we begrijpen dat we zonder camera de kinderen mogen zien. À la seconde stoppen we de camera's weg en staan op om de kids te zien,...we lopen de andere kant het schoolplein op en staan vervolgens in een steegje dat we moeten uitlopen. Helaas, hier is de uitgang. Blijkbaar was er geen toestemming. De hulpvaardige studenten (die geduldig bij de ingang wachtten) zijn we hierdoor wel kwijtgeraakt wat we niet zo erg vinden.

Om alles te verwerken zoeken we een lunchroom op om onze voorraden aan te vullen. Daar komen we meteen in gesprek met een jonge vrouw Sheenan. We vragen haar bij ons aan tafel en mogen van haar groene drankje en vettige snack proeven. Na gezellig geklets vraagt ze of we met haar mee naar huis willen en dit keer wagen we het erop. Na de lunch (ze staat er op om die voor ons te betalen)' stappen we in de taxi naar haar appartement in een buitenwijk. Het blijkt een lichte 2kamerwoning met open keuken, geen meubilair en wel Perzen op de vloer. We worden hartelijk ontvangen door haar man. Ik ben verbaasd dat hij de deur opendoet in een hemdje aangezien hij wist dat we zouden komen. Binnen doet Sheenan meteen haar jas en hoofddoekje af en heeft een strak truitje aan. Alledrie bleken we later verbaast over hun niet-preutsheid. Het stel is 30 jaar en 2 jaar getrouwd. Hij is advocaat in internationaal recht en zij is huisvrouw maar ze peinzen niet over kinderen. We moeten ons beeld van een Iraans gezin dus flink bijstellen. Met Loe zijn foto's van thuis kletsen we er lustig op los. Mohammad kraakt walnoten voor ons en met een traditionele thee kookstel wordt er verse thee gemaakt. Na ongeveer 1,5 uur stappen we op en wisselen email adressen uit. Ik heb het gevoel dat ik echt even moet bijkomen van alles wat er deze ochtend gebeurd is, maar veel kans krijg ik daar niet voor.

In de stad duiken we de overdekte bazaar in. We hebben namelijk gelezen dat er een schiettent met echte heavy geweren zou zijn. Helaas is de eigenaar er niet maar raken we in gesprek met een paar jongens van de bazaar. Loe heeft zijn huiswerk goed gedaan en spiegelt zijn kennis over de onderdrukking van de Koerden aan één van de bazaarjongens. Je merkt dat hij zich wat ongemakkelijk voelt ( er kunnen stillen in de buurt zijn), maar hij geeft wel aan dat Loe goed geïnformeerd is. Gaandeweg wordt de jongen losser en hartverscheurend horen we aan dat, waar we eerder van mensen hoorden dat het steeds beter gaat, deze jongen totaal geen hoop voor de toekomst heeft mbt het beleid in Iran en Koerdistan.....daar word je stil van.....

Dan besluiten we naar een park te gaan en daar lekker mensen te gaan kijken. We lopen een kant op en komen onze reisgenoten tegen die net zulke verhalen hebben als wij. We lopen door en verderop komen we in gesprek met een man die bij een theehuis (vrijwel altijd verboden voor vrouwen) hoort. We lopen toch naar binnen en jong en oud zit hier backgammon te spelen. Ondanks dat ik hier als vrouw niet mag komen, is er geen probleem. We zuigen deze authentieke situatie diep op in ons lijf want dit is het echte Iran. Met een suikerklontje tussen onze tanden slurpen we thee zoals het hoort. Geweldig is dit en fantastisch dat ik dit mag meemaken.

Een uurtje later gaan we voort op onze tocht naar het park. Onderweg komen we 2prachtige mannetjes tegen en ook hier ontstaat een mooie ontmoeting. De vrouw van 1van die mannen komt erbij en staat er op om met mij op de foto te komen waarna ik een lekkere zoen krijg. Na voortzetting van onze tocht blijkt helaas dat we totaal de verkeerde richting opliepen en pakken we voor een paar euro de taxi. Vlakbij het hotel laten we ons afzetten bij een speeltuinpark. Loe vliegt meteen op een picknick stelletje af die doof blijken te zijn. Loe blijkt ook gebarentaal te kunnen en we worden uitgenodigd op het kleed. Emailadressen worden weer uitgewisseld en vervolgens lopen we naar de speeltuin waar al snel een jonge vrouw naar ons toekomt. Zij heeft als student in Duitsland gewoond waar haar dochtertje ook geboren is. We spreken Duits met haar en ze is erg openhartig over het leven in Iran versus Duitsland. Het grijpt ons alledrie aan. Deze vrouw weet hoe het aan de andere kant is maar kan niets doen om haar situatie hier te veranderen. Ik vraag haar waarom ze zwart en niet een kleur draagt en ze geeft aan dat ze minder problemen heeft als ze zwart draagt. Gegrepen door dit verhaal, zoeken we nu echt even rust. We lopen achter een doek langs waar lounge plateau 's met Perzen liggen en jonge jongens aan de waterpijp lurken. Dit is duidelijk een mannendomein en niet bestemd voor vrouwen. Toch lopen we door en nemen plaats op een bank tot groot vermaak van de jongens. We hebben een plek met achter ons schitterend uitzicht op de stad en voor ons schitterend uitzicht op de jongens en zij op ons. We bestellen thee en waterpijp met appeltabak en tegen al mijn principes in, doe ik ook een poging met de waterpijp. Ondanks dat ik de rook meteen weer uitblaas, vind ik het verrassend lekker. Wat een bijzondere plek om deze bijzondere dag door te nemen!

Na pakweg een uur willen we gaan betalen, maar ook hier blijkt dat de eigenaar niet wil dat we onze portemonnee trekken. De mensen hier zijn zo blij dat wij de moeite nemen om hun land te ontdekken, ondanks alle negatieve berichten, dat wij hún gast zijn. Ik heb veel gastvrijheid meegemaakt in verschillende landen, maar hier in Koerdistan is het echt ongelofelijk. Na een praatje met de jonge eigenaar en zijn vrienden, gaan we op zoek naar een restaurant. We worden daarbij geholpen door 2 meisjes die ons naar een plek leiden waar je alleen binnenkomt als je leraar bent (goede baan in Iran). Maar de meisjes regelen dat wij ook naar binnen mogen. Er zitten zo'n 130 mensen en we zijn wederom een opvallende verschijning. Meteen stuift een grote man naar ons tafeltje en hij blijkt in Zweden gewoond te hebben. Weer doet Loe ons verbazen met zijn onvermoede talenten want hij blijkt ook Zweeds te kunnen. De meisjes, die helaas niet mee kunnen komen eten, komen wel nog 2keer terug om ons te helpen met bestellen. Wat een vriendelijkheid!

Bij het afrekenen, krijgen we, vóór we ons geld geven, eerst geld van de kassier, tot op dit moment begrijpen we daar niets van. En we betalen uiteindelijk ongeveer 8 euro voor 3maaltijden en 3 malt bier (ook tegen mijn principes maar het smaakt naar frisse limonade).

Het is me inmiddels allemaal te veel geworden en ik ga rechtstreeks naar mijn kamer om vannacht geen oog dichtgedaan te hebben. Maar dat maakt niets uit, want deze dag was één uit duizenden (1001 dag?). Ik heb echt nog nooit zoveel op 1 dag meegemaakt. Als je ooit naar Iran gaat, ga dan beslist naar Koerdistan!

Wordt vervolgd