Dag 14 Chennai

Rochel of roggel?
Vanaf 6.30 loopt er buiten om mijn kamer een roggelende, spugende man die hierachter een nieuw huis aan het bouwen is -in India is het te bouwen huis ook meteen het logeer adres van de bouwlui-. Hier is fluimen vanuit het diepst van je keel heel normaal en je hoort het overal. Het wordt te pas en vooral te onpas gedaan en wordt gezien als reinigend dus gezond. Ook boeren is normaal. Scheten ook maar dat heb ik nog niet bewust gehoord. -mooi bruggetje- Na het ontbijt met eindelijk brood, ga ik naar het ayurvedisch centrum voor een medisch consult. Na het verhaal van mijn klachten (trage schildklier, vocht, dieet) onderzoekt de arts (minimaal 8 jaar studie) me ayurvedisch via mijn pols en tong en medisch via de gebruikelijke manieren zoals de stethoscoop. Helaas blijken de kilo's die Jan verloren heeft er bij mij bijgekomen te zijn ondanks het karige dieet en dat is precies het probleem. Na een uur schrijft hij een maandprogramma voor en krijg ik 7 flessen, 4 potten en een pakje ayurvedisch pillen mee. Daarna neem ik het er nog even van tijdens een uurlange ayuarvedische oliemassage door maarliefst 2 dames. Daarna het toetje: is de stoomrompcabine (mijn hoofd steekt er bovenuit, dat hoort zo). Het mag wat kosten zul je denken....bij elkaar met medicatie ongeveer 30 euro :-) ! Als ik 's middags terugkom om een boeking voor morgen te doen voor een andere massage zijn de prijzen plots een stuk hoger (buitenlands tarief). Volgens hen is het duurder vanwege de speciale preparations met rijst en melk. Nou,...ik moet er jaren jonger uitkomen dus ik ben benieuwd!
Een kleine update hierop vanuit NL: binnen 2 dagen medicatie was ik al mijn extra vocht kwijt en kon ik voor het eerst sinds de aankoop 2 jaar geleden mijn laarzen tot bovenaan dichtkrijgen; lang leve de ayurvedische geneeskunde!!

Shop 'till you drop
Volgens de Lonely Planet zijn de autorikshaw (tuktuk) rijders hier in Chennai de meest beruchte van India vanwege afzetterij. Gelukkig ben ik daarop voorbereid en zonder kleerscheuren laat ik me letterlijk afzetten bij T. Nagar. Echt veel te shoppen is er niet voor een westerling waarvan ik er vandaag 1 gezien heb, want het is sari, goud en kitsch wat de klok slaat. Maar toch geinig. Er is ook een soort openlucht bazaar. Overal is het druk en de goud- en sariwarenhuizen puilen uit.

Jonge knulletjes
Ik stap in bij een jonge tuktukrijder die gedurende de reis tegen me aan het wouwelen is. Door alle herrie en het getoeter versta ik er niets van maar hij wijst me op wat grote shoppingmalls. Via de spiegel zie ik dat het een erg leuke knul is en ik krijg het idee dat hij voorzichtig wat toenadering zoekt wat ik wel grappig vind want het blijkt een student te zijn en ik schat hem niet veel ouder dan 20. Nu houd ik wel van jongere heren maar er zijn grenzen. Bij het afscheid geeft deze Kamal inderdaad zijn telefoonnummer en zegt dat als ik de rit leuk vond, ik misschien nog eens af wil spreken? Op zijn Indiaas zou ik nu met mijn hoofd wiebelen. Dat betekent geen ja en geen nee en is meestal het antwoord als je iets vraagt. Dit gebaar is hier dagelijkse kost en hoort bij de cultuur. Je weet immers nooit wat God of je karma met je voorheeft.

Avond
Na het internetten loop ik een heel stuk langs de mainroad en ga ergens vegetarische bladerdeeghapjes eten. Plots komt er een vrouw naast me zitten met 2 oudere mannen waarvan 1 een prachtkop heeft: een pikzwarte huid met spierwit haar en snor- komt helaas niet over op de foto. Gezellig zit ik met Janet te keuvelen. Ze blijkt aan het hoofd te staan van een hogescholen paraplu " Little holy angels matric" (of zoiets). Juist bij reizen heb je dit soort ontmoetinkjes vaak wat voor mij een reis extra speciaal maakt. Ook Kamal hoort daarbij.