Net als de sint over de daken lopen

@karel kamperen doen ze echt overal, zelfs naast de snelweg. De propaganda voor het leger vind je ook overal met spandoeken langs de weg

Vandaag maken we een uitstapje naar het bergdorpje Masuleh. Bij het ontbijt ga ik bij onze buschauffeur Mustafa zitten. Je zou het niet verwachten, maar ook hij heeft al aardig wat van de wereld gezien: uk, Duitsland("daar wonen gekken"), Griekenland en Pakistan. Hij liefste zou hij in de uk (Engeland)willen wonen.

Onderweg naar Masuleh krijgen we te maken met de Iraanse bureaucratie. Bussen en trucks mogen namelijk maar 8 uur per dag rijden (ongeacht pauzes) en Mustafa heeft gister 9,5 uur gereden. We wachten nu al een uur bij de politiepost en alle uitleg over dat een toeristenbus ook plas-en lunchpauzes heeft mag niet baten. We krijgen een boete wat we zelf meer zien als bribe en vragen aan onze gids wat er zou gebeuren als we op onze strepen zouden gaan staan of gewoon door zouden rijden, maar dan zou Mustafa niet alleen zijn baan kwijt zijn, maar waarschijnlijk ook de bus en dat willen we niet.

We maken een stop in het leuke plaatsje Fumar dat bekend staat om zijn gevulde koeken en inderdaad, ze zijn heerlijk. Verder richting Masuleh zien we de bergen al. Het barst hier van de theeplantages en ik denk dat we geluk hebben met het weer. Masuleh is een bergdorp waarbij de daken de bovengelegen straten vormen. We knopen met Jan en alleman een praatje aan en Marion en ik strijken op een Iraans loungebed neer voor thee. Zo komen we in gesprek met 3 vrouwen en hun kids en later hun mannen en andere kinderen. Gezelligheid al om op ons bed. Nu weten we dat sommige chadors met een elastiekje vastzitten tegen het afglijden. Er gebeurt nog iets verrassends want onze chauffeur betaalt niet alleen onze thee, maar ik krijg ook een kadootje hem (very secret,...). Het blijkt een ketting met het bekende blauwe beschermoog dat ik erg veel zal dragen deze vakantie. Ik vergeet trouwens telkens 3keer nee te zeggen uit beleefdheid,..nog even oefenen,...

Op de terugweg naar het hotel word ik met een groepje gedropt in de superdrukke en grote bazaar waar we ons aapjes voelen als in "aapjes kijken". Maar de mensen blijven vriendelijk en beleefd. Na 2 x verdwaald te zijn en meer dan de helft van ons groepje kwijtgeraakt te zijn, komen we na veel kilometers weer moe in het hotel aan.

Wordt vervolgd