Heilig boontje

Helaas was gisteren de kwaliteit van de foto’s niet beter online. Zo te zien hebben andere bloggers dat ook: jammer!

@ Fenna Je moet eerst even vragen of je foto’s mag maken. Soms willen ze het niet. Meestal is dat dan op het platteland. Foto’s van politie en overheidsgebouwen is uit den boze, dus ik was een beetje stout een paar verslagen geleden.

Heilig boontje
Vandaag hebben we een lange reis naar Kashan via de op 1 na heiligste plek (na Mashad) van Iran: Qom. Hier is in 1979 de revolutie omstaan tegen de sjah. We moeten behoudend gekleed gaan, dus donkere kleuren en zo veel mogelijk bedekt. Ik probeer mijn hijab (soort col—kous over je hoofd, je schouders, hals en borst bedekkend, maar besluit toch voor mijn hippiestijl sjaaltje te gaan. De hijab en grote donkere omslag sjaal gaan mee in de handtas. Hopelijk kunnen we het mausoleum van Fatima, de dochter van de zevende imam en zuster van imam Reza, bezoeken. Bij de schrijn kunnen niet moslims in ieder geval niet komen. In Qom is ook de belangrijkste theologische universiteit gevestigd waar Khomeini himself gestudeerd heeft. Ik verwacht heel veel chadors en heel veel religieus en behoudend Iran.

Bij aankomst in Qom merk je direct al een andere, gespannen sfeer. Vrijwel alle vrouwen zijn in zwarte chador en zonder make up, dit in tegenstelling tot eerdere plaatsen. Mijn hijab is op/aan en al lopend naar het heiligdom, voelt iedereen de gespannen sfeer. Ik probeer al lopende wat foto's te knippen van mullah's. Het barst hier van de witte tulbanden en af en toe zie je een zwarte. Hier worden de mullah's opgeleid (onze gids had het over de mullahfabriek). Voor we naar binnen mogen, moeten alle vrouwen een witte lap (chador) aan. Al snel zweet ik peentjes. Ik voel me al niet lekker in die strakke hijabkous, maar nu voel ik me helemaal een brok iets of misschien eerder een brok niets want zelfs mijn blonde ponyplukjes moeten worden weggestopt.

Bij het binnengaan is het wel schitterend om al die zwarte vrouwen te zien tegen de prachtige blauwe mozaïken. Al snel komen er 3 jonge vrouwen naar me toe die helaas geen Engels kunnen. Ik oefen mijn Farsi woordjes op hen en dat maakt indruk. Gelukkig komt reisgenote Faiz erbij staan en zij weet zich goed te redden met haar Hindi taal. Zodoende komen we tot een gesprekje. De dames vinden het erg jammer dat we de allerheiligste plaats Mashad niet bezoeken. Omdat ik ook deze kleine ontmoeting heel bijzonder vind, geef ik ze het kadootje met de klompjes. Geen moment twijfelen de dames en geven Faiz en mij hun eigen houten rozenkrans. Een mooier kado kun je hier op deze plek niet krijgen.

Nu zijn we onderweg naar Kashan en zullen we dankzij onze gids allerlei traditionele gerechten voorgeschoteld krijgen. Ik heb er nu al zin in!

Wordt vervolgd

PS morgen een dagje dagboekenrust