Dag 1

Na een behoorlijk lange tocht-2 nachten praktisch niet slapen- inclusief overstap, eindelijk op 24 december 2010 om 8.10 aangekomen in Madurai. Antony stond al netjes te wachten. Tijdens de 1,5 uur durende rit naar het 1e weeshuis Pudhu Punal was al goed te zien dat dit het niet-toeristische India is. Er loopt vanalles langs de weg, ja ook loslopende koeien (de koe is heilig in India) en ook de prachtige Tata Ambassador auto heb ik weer gezien. De stadjes/dorpjes waar we doorheen rijden kenmerken zich door een krioelende chaos (in onze ogen tenminste).

Aankomst
Aangekomen staan de kinderen allemaal al klaar om ons te verwelkomen. Ik zie meteen rechts Kavitha al staan. En het is nog een beetje onwennig en verlegenzijn maar er is wel een duidelijk herkenning tussen ons. Ik vind haar in het echt nog bijzonderder dan ik al vond en het is erg grappig dat we allebei krullen hebben! Jan en Lia worden, ook door de allerkleinsten, als oude vrienden verwelkomd. Dat was prachtig om te zien!

Het weeshuis
Na deze (voor mij en de kinderen-ik ben natuurlijk een vreemde) onwennige verwelkoming zijn Lia en ik even over het terrein gelopen, er is veel in ontwikkeling en men is druk aan het bouwen. De kids wonen in cottages waar geen meubilair ed instaat. Ze slapen per huisje bij elkaar in 1 ruimte op de grond. Een aantal van de huisjes zijn van Focus on Education van Marijke en Jacques die ik eerder bij Wilde Ganzen ontmoet heb (nog bedankt voor jullie persoonlijke berichtje!). ’s Middags gaan we op het terrein bij de directeur van SJDT langs en ik geloof mijn ogen niet: rijen met kinderen die daar keurig op zijn veranda hun lunch eten. Geen geschreeuw of andere toestanden maar alles rustig en lief. Ook hier is duidelijk dat Jan & Lia oude bekenden zijn want om de beurt komen er kinderen bij hen knuffelen.

Kerstgift uit Nederland
Mijn “witte”haar is een geliefd onderwerp en na een paar uur, tijdens het uitdelen van de mooie nieuwe kleding (dankzij de kerstgiften aan Children’s Home) zijn de kindjes ook niet meer bij mij weg te slaan. Dat je blote billetjes op schoot hebt neem je voor lief als je al die grote ogen bruine ogen ziet en al die handjes die je aan willen raken. Als Hollander is het een beetje gek om een directeur te zien met al die kindjes lief op een rijtje op zijn veranda. Maar als ik ’s middags de gezichtjes zie waarin ongespeelde blijdschap en dankbaarheid te zien is kan ik niet anders concluderen dan dat het prima werkt hier. Kavitha wordt ook iets losser. Het is jammer dat ze geen Engels spreekt en ik niet goed met haar kan communiceren. Ze moest eens weten hoeveel kado’s ik voor haar heb!

Meer
Dankzij de kofferruimte van ons 3-en heb ik vrijwel alle kleding en speelgoed van Marianne, Anouk, Jolanda en mezelf mee kunnen nemen. Om e.e.a. goed te laten verlopen zal ik het door de leiding laten uitdelen. Het is hier in ieder geval goed op zijn plek. Zometeen gaan we naar de kerst-mis waar ook de kids zullen zijn. Ondanks dat ik na 2 nachten nietslapen aardig vermoeid ben, vind ik het heel bijzonder om hier te kunnen zijn en vind ik het fijn dat als Kavitha en ik elkaar aankijken er toch wel een wederzijdse herkenning/klik is. Met name vanmiddag merkte ik echt dat ze haar best deed. Ondanks het communicatieprobleem.

Avond programma
’s Avonds zijn we met de kids naar het dorp geweest voor de nachtmis. Het is ongelofelijk dat zo’n 300 kids (ook van andere scholen) zich 2 uur lang keurig blijven zitten en zich netjes gedragen. Kavitha zoekt me duidelijk op wat erg leuk is om te zien. Als ze tegen vriendinnen praat heeft ze gek genoeg een stem als een oude zeebonk maar tegen mij heeft ze een normale stem. Met Jan en Lia al knikkebollend 2 uur stilzitten dachten we dat we om 21 uur eindelijk naar bed konden, maar we zaten pas op de helft: we kregen nl eerst nog een smakelijk diner om vervolgens kerstfeest te vieren met de kids in het nabijgelegen jongensweeshuis. Veel optredens en prijzenspelletjes. Hilariteit alom toen ik fris en fruitig (duhhh) meedeed met de groepsdans (Claire je pasjes komen hier goed van pas, lekker los in de heupen!). Tegen 1.30 lagen we eindelijk in bed.