Dag 2 Pudhu punal

Hallo Allemaal. Bedankt voor jullie leuke reactie en ook van de adoptief ouders van Children’s home :-)!

Vanuit coma om 8.00 op vanwege de foto’s die we vandaag van elk kind maken voor de website. Omdat dit India is, is het ontbijt echter pas een uur later dan gepland en het foto’s maken nog later. Het maken van de foto’s is een hele excercitie: het juiste kind moet op het juiste moment in het juiste zondagse jurkje paraat staan. En dan moet het juiste fotonummer eraan gehangen worden wat nog best lastig is. Tijdens de fotoshoot van een paar uur komen allerlei kindjes (inmiddels begin ik ze al aardig te herkennen) een beetje aandacht vragen en daar heb ik genoeg van dus ze komen allemaal aan de beurt. Soms wordt er even onder je blouse gekeken (wit!) of met mijn horloge of ketting gespeeld en allemaal willen ze op de foto.

Kerstpartijtje
Na wederom een verrassend lekkere maaltijd komt het klapstuk: ik heb gevraagd of ik in Kavitha’s cottage met haar huisgenootjes de kadootjes mag uitdelen voor iedereen ( balonnen, kerstknutselpakket, pennen, tolletjes, bellenblaas, schriften en een handwerkdoos) en kadootjes voor Kavithe (sari pakje, zwart jurkje, pakje met 3 tuniekjes en een broek,roze tas, girly barbie, haarknipjes, schrijfset van Wilte, en het mooiste van alles een gele spaansachtige feestjurk met gele bloem voor in het haar.) Het voelt een beetje raar om een kindje die dat niet gewend is zoveel kado’s te geven maar het feit dat een kind van hier zich op deze manier een keer echt speciaal voelt is goud waard. Eerder tijdens de lunch vertelde broeder Sebastian dat Kavitha erg trots was dat ik er was en dat de anderen haar daarmee een beetje pestten. Ik blijf van de ene in de andere verbazing vallen met de kids: elk kindje in het kringetje is lief en rustig. Ze waren blij met hun “gewone”kadootjes maar waren ook blij voor Kavitha voor haar speciale kado’s. Djoselien (soort moeder overste) zorgde voor de vertaling en Jan en Lia waren druk in de weer om de foto’s en film te maken.

Kerstdiner thuis
Na deze indrukwekkende middag was het tijd om alles tijdens een middagdutje te verwerken. Daarna liep ik even naar Kavitha’s huisje en kreeg ik Tamil-Engels les van het groepje. Om 17.45 stond ik helemaal in de strikken (voor de kenners=> met Aurobelle jurk) klaar om opgepikt te worden voor het kerstdiner bij Antony zijn nieuwe huis. Een Indiaas huis ziet er toch wel anders uit dan in NL en lijkt een beetje op de luxere localshuizen in Tunesie of Vietnam. De hele familie was er: Antoni met vrouw Prema en hun 3 kids, een neefje en zijn broer met zijn vrouw en hun moeder. Na de huisinspectie waarbij we tot mijn geluk heel lang in de religieuze kamer waren (met een Hindoe deel voor Hindoe Prema en een Christelijk deel voor Antoni-alles vol tierelantijntjes maar stuk voor stuk met emotionele waarde), was het kadootjestijd. Ik had gelukkig een vlieger voor de oudste zoon en Jan en Lia waren voorbereid met meer kado’s. Ook wij kregen zelf wat: een kleed met Hindoe beeltenis en een ring die we trouw elke dag gedragen hebben, zelfs Jan.

Veel vragen
Op het dakterras waar het heerlijk toeven was, kon ik Antony het hemd van het lijf vragen over India, de stichtingen alles wat ik maar wilde weten en dat was heel erg veel! Wat me erg verbaasde was dat er bier en wijn geschonken werd, terwijl ik in het India (Hindoe) dat ik ken weet dat het “verboden”is. Prema had heerlijk gekookt en natuurlijk probeerde ik alles uit. Er waren een stuk of 10 pannen om uit te kiezen. Als een echte Indiase at ik mbv chapati (broodpannekoek) lekker met mijn vingers. Bijzonder aan Antony vind ik zijn vermogen om niet te oordelen over mensen. Dat past hij toe in zijn werk (hiv, prostituees ed) maar ook op ons toe. Als single en zelfstandige vrouw van 37 word je in het buitenland vaak ver- of in ieder geval beoordeeld maar daar was nu geen sprake van. Bij het afscheid nemen vroegen ze of ik Mehendi (of zoiets) op mijn handen wilde (soort Henna) ter decoratie. Je raadt al wat het antwoord was dus nu loop ik met gekleurde handen en vinden alle Indiasen het helemaal te gek.