Dag 3 Pudhu Punal

Na een goede nacht word ik uit bed getrommeld voor het ontbijt. Dit keer witte mie met kokosachtige melk en suiker. Daarna worden we verwacht bij de directeur (Sebastian) want er is veel taart en ijs (vóór het ontbijt) en dat is speciaal dus dat moeten wij zien. Mijn Indiase handversiering valt ook in goede smaak. Daarna doen we een poging om onze verslagjes te plaatsen. Het lukt mij (nog) niet om mijn eigen foto’s te downloaden en er is niet veel tijd. Dus de juiste foto’s met teksten houden jullie nog tegoed.

Shoppen
’s Middags vertrekken we met zijn 3-en in de tuktuk naar Badlagundu om wat te shoppen en rond te kijken: wat een Indiase chaos toch weer. Ik vind het heerlijk om in de massa op te gaan al vallen we natuurlijk hartstikke op. Ik dacht dat ik met mijn jurk tot over de knie netjes gekleed was, maar die blanke benen trekken behoorlijk de aandacht (vrouwen hebben hier enkellange sari’s). Na over een marktje gelopen te hebben waar we met iedereen een praatje maken, duiken we de achterstraatjes in. Hier zie je het echte leven, armoede, open riool en vriendelijkheid. Al lopend worden we achtervolgd door een groepje meisjes waarbij zich steeds meer mensen voegen. Op een gegeven moment roepen ze allerlei dingen en later blijkt dat we niet verder konden in die straat. Als dank zette ik het groepje op de film en wel zo, dat ze zichzelf op het scherm konden zien: hilariteit alom en grote schik! Na een mislukte internet poging waarbij de jongen mijn foto’s voor zichzelf wilden kopieren en dacht dat ik dat niet doorhad, ontmoetten we Antony voor de koffie.

Heftig!
Daarna weer met de tuktuk terug: Lia en ik zijn flink aan het stoeien om de foto’s van mijn camera op de pc te krijgen totdat Deviballa ( 1 vd huismoeders aan wie ik ’s middag alle kleding en speelgoed uit NL gegeven heb) binnenkomt met een baby van 1 dag oud. Ze vertelt dat deze baby aan de poort is afgegeven omdat het het 2e meisje in het gezin was (meisjes kosten later veel geld aan bruidsschat wat voor een arm gezin niet op te brengen is). Normaal wordt/werd zo’n meisje gedood door de ouders. Doordat zij wisten wat SJDT doet, hebben ze het kind hier achtergelaten. “ Ik stond erbij en ik keek ernaar” . Nadat Deviballa weg is schiet ik plotseling behoorlijk vol,...en ja de tranen biggelen over mijn wangen. Je realiseert je namelijk ineens dat dit het dagelijks leven van India is en dat het gezin uit pure noodzaak handelt. Het is goed om te weten dat deze mensen de moeite hebben genomen om het meisje hier af te geven. Blijkbaar staat SJDT goed bekend en heeft men vertrouwen erin dat het kind hier goed terecht komt. En ik zie de kinderen en meiden hier vrolijk zijn dus het is ook echt waar dat het hier goed komt.