Dag 3 Pudhu Punal
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
27 December 2010 | India, New Delhi
Na een goede nacht word ik uit bed getrommeld voor het ontbijt. Dit keer witte mie met kokosachtige melk en suiker. Daarna worden we verwacht bij de directeur (Sebastian) want er is veel taart en ijs (vóór het ontbijt) en dat is speciaal dus dat moeten wij zien. Mijn Indiase handversiering valt ook in goede smaak. Daarna doen we een poging om onze verslagjes te plaatsen. Het lukt mij (nog) niet om mijn eigen foto’s te downloaden en er is niet veel tijd. Dus de juiste foto’s met teksten houden jullie nog tegoed.
Shoppen
’s Middags vertrekken we met zijn 3-en in de tuktuk naar Badlagundu om wat te shoppen en rond te kijken: wat een Indiase chaos toch weer. Ik vind het heerlijk om in de massa op te gaan al vallen we natuurlijk hartstikke op. Ik dacht dat ik met mijn jurk tot over de knie netjes gekleed was, maar die blanke benen trekken behoorlijk de aandacht (vrouwen hebben hier enkellange sari’s). Na over een marktje gelopen te hebben waar we met iedereen een praatje maken, duiken we de achterstraatjes in. Hier zie je het echte leven, armoede, open riool en vriendelijkheid. Al lopend worden we achtervolgd door een groepje meisjes waarbij zich steeds meer mensen voegen. Op een gegeven moment roepen ze allerlei dingen en later blijkt dat we niet verder konden in die straat. Als dank zette ik het groepje op de film en wel zo, dat ze zichzelf op het scherm konden zien: hilariteit alom en grote schik! Na een mislukte internet poging waarbij de jongen mijn foto’s voor zichzelf wilden kopieren en dacht dat ik dat niet doorhad, ontmoetten we Antony voor de koffie.
Heftig!
Daarna weer met de tuktuk terug: Lia en ik zijn flink aan het stoeien om de foto’s van mijn camera op de pc te krijgen totdat Deviballa ( 1 vd huismoeders aan wie ik ’s middag alle kleding en speelgoed uit NL gegeven heb) binnenkomt met een baby van 1 dag oud. Ze vertelt dat deze baby aan de poort is afgegeven omdat het het 2e meisje in het gezin was (meisjes kosten later veel geld aan bruidsschat wat voor een arm gezin niet op te brengen is). Normaal wordt/werd zo’n meisje gedood door de ouders. Doordat zij wisten wat SJDT doet, hebben ze het kind hier achtergelaten. “ Ik stond erbij en ik keek ernaar” . Nadat Deviballa weg is schiet ik plotseling behoorlijk vol,...en ja de tranen biggelen over mijn wangen. Je realiseert je namelijk ineens dat dit het dagelijks leven van India is en dat het gezin uit pure noodzaak handelt. Het is goed om te weten dat deze mensen de moeite hebben genomen om het meisje hier af te geven. Blijkbaar staat SJDT goed bekend en heeft men vertrouwen erin dat het kind hier goed terecht komt. En ik zie de kinderen en meiden hier vrolijk zijn dus het is ook echt waar dat het hier goed komt.
Shoppen
’s Middags vertrekken we met zijn 3-en in de tuktuk naar Badlagundu om wat te shoppen en rond te kijken: wat een Indiase chaos toch weer. Ik vind het heerlijk om in de massa op te gaan al vallen we natuurlijk hartstikke op. Ik dacht dat ik met mijn jurk tot over de knie netjes gekleed was, maar die blanke benen trekken behoorlijk de aandacht (vrouwen hebben hier enkellange sari’s). Na over een marktje gelopen te hebben waar we met iedereen een praatje maken, duiken we de achterstraatjes in. Hier zie je het echte leven, armoede, open riool en vriendelijkheid. Al lopend worden we achtervolgd door een groepje meisjes waarbij zich steeds meer mensen voegen. Op een gegeven moment roepen ze allerlei dingen en later blijkt dat we niet verder konden in die straat. Als dank zette ik het groepje op de film en wel zo, dat ze zichzelf op het scherm konden zien: hilariteit alom en grote schik! Na een mislukte internet poging waarbij de jongen mijn foto’s voor zichzelf wilden kopieren en dacht dat ik dat niet doorhad, ontmoetten we Antony voor de koffie.
Heftig!
Daarna weer met de tuktuk terug: Lia en ik zijn flink aan het stoeien om de foto’s van mijn camera op de pc te krijgen totdat Deviballa ( 1 vd huismoeders aan wie ik ’s middag alle kleding en speelgoed uit NL gegeven heb) binnenkomt met een baby van 1 dag oud. Ze vertelt dat deze baby aan de poort is afgegeven omdat het het 2e meisje in het gezin was (meisjes kosten later veel geld aan bruidsschat wat voor een arm gezin niet op te brengen is). Normaal wordt/werd zo’n meisje gedood door de ouders. Doordat zij wisten wat SJDT doet, hebben ze het kind hier achtergelaten. “ Ik stond erbij en ik keek ernaar” . Nadat Deviballa weg is schiet ik plotseling behoorlijk vol,...en ja de tranen biggelen over mijn wangen. Je realiseert je namelijk ineens dat dit het dagelijks leven van India is en dat het gezin uit pure noodzaak handelt. Het is goed om te weten dat deze mensen de moeite hebben genomen om het meisje hier af te geven. Blijkbaar staat SJDT goed bekend en heeft men vertrouwen erin dat het kind hier goed terecht komt. En ik zie de kinderen en meiden hier vrolijk zijn dus het is ook echt waar dat het hier goed komt.
-
27 December 2010 - 08:31
Tamara Lahssini:
Leuk om je belevenissen te lezen. Je lijkt je goed thuis te voelen daar.
Als ze zo'n klein babietje binnenbrengen kan ik met voorstellen dat er wat traantjes komen, alleen door het te lezen krijg ik al kippevel.
Geniet van alles daar en leuk om m'n moeder ook eens op de foto te zien. -
27 December 2010 - 09:02
Marlies:
Wat een indrukwekkende verhalen! Er zijn geen woorden voor, wat zijn wij toch rijk. Het is toch vreselijk je dochter te moeten afstaan.
Geniet van jouw kindje.
Groetjes,
Marlies. -
27 December 2010 - 19:05
Suzan Stolk:
Hey Daphne.....dat is schrikken he, zo'n klein meisje, teer.....achtergelaten..... mag je ook best een traan om laten. Ik heb net al je verhalen gelezen en na je verslag van dag 2 dacht ik nog....zal ik doorlezen bij dag 3 of eerst reageren. Toch maar besloten om eerst door te lezen.
Wat maak je ontzettend veel mee en en wat is het intensief. Ik denk dat iedereen af en toe zo'n moment heeft dat het heftig is. Ik ben er wel blij om dat jij net als ik de gelukkige gezichten ziet. ik was er maar kort, maar het doet me goed te horen dat jij ook ervaart dat de kinderen gelukkig zijn!
Ik hoop dat je geniet van alle indrukken, dat je nog massa's knuffels over hebt voor alle kindjes die je nog gaat ontmoeten en...
Blijf schrijven! Ik kijk uit naar je volgende verhaal. -
27 December 2010 - 19:05
Suzan Stolk:
Hey Daphne.....dat is schrikken he, zo'n klein meisje, teer.....achtergelaten..... mag je ook best een traan om laten. Ik heb net al je verhalen gelezen en na je verslag van dag 2 dacht ik nog....zal ik doorlezen bij dag 3 of eerst reageren. Toch maar besloten om eerst door te lezen.
Wat maak je ontzettend veel mee en en wat is het intensief. Ik denk dat iedereen af en toe zo'n moment heeft dat het heftig is. Ik ben er wel blij om dat jij net als ik de gelukkige gezichten ziet. ik was er maar kort, maar het doet me goed te horen dat jij ook ervaart dat de kinderen gelukkig zijn!
Ik hoop dat je geniet van alle indrukken, dat je nog massa's knuffels over hebt voor alle kindjes die je nog gaat ontmoeten en...
Blijf schrijven! Ik kijk uit naar je volgende verhaal. -
27 December 2010 - 22:03
Pieter:
Hee Daf, wat maak je toch weer veel mee! Heel bijzonder hoor! Da's geen standaard vakantie...
Heftig verhaal van dat kindje zeg. Als vader van twee dochters kan ik me dat gewoon niet voorstellen, dat je je eigen kind doodt of weggeeft. Wat een compleet andere wereld...
Groetjes,
Pieter -
28 December 2010 - 09:28
Marianne:
Zeker heftig zeg, dat ze anders soms de baby meisjes doden, gelukkig is ze daar terecht gekomen.
Leuk dat je het zo naar je zin hebt en zo´n voldoening krijgt.
Mooi werk wat de mensen daar doen!!
gr. Marianne -
29 December 2010 - 06:39
Fenna:
Al borstvoedend lees ik het stukje over dat baby'tje van 1 dag oud. wat voelt dat ineens dichtbij en onwerkelijk. De tranen staan in m'n ogen. Ik houd Jolien nog maar ff extra stevig vast... -
31 December 2010 - 22:40
Jacques En Marijke:
Wij wensen je een fatastisch mooi en inspirerend 2011. En het India virus laat je niet meer los; dat zie en lees ik al!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
