Overdenkingen

Overdenkingen
De leidster van wie ik de sari geleend heb kan redelijk goed Engels. Met haar praat ik over onze levens (ik single en 37jaar: dat is hier echt niet goed te praten). Zij heeft met haar 23jaar al een heel leven achter de rug. Haar 3 zussen en zij zijn jong uitgehuwelijkt. Zij was zelf 18. Bij de onderhandelingen heeft de schoonfamilie niet gezegd dat de jongen psychisch gestoord was. Ondanks dat heeft ze het nog 4 jaar geprobeerd. Kun je je voorstellen hoe dat moet zijn voor een onervaren wereldvreemde jongedame uit het dorp?

Nu is ze happy, ze heeft haar droombaan hier gevonden (werken met mental kinderen maar niet in een ziekenhuissetting) en wil pas over een paar jaar weer trouwen maar dan alleen uit liefde. Tot zo ver het goede nieuws, want daarna vertelt ze dat ze haar werk morgen verlaat. Het blijkt dat haar moeder een rugprobleem heeft, haar vader deze week een hartaanval gehad heeft en al niet gezond was en haar zussen allemaal ver weg wonen en getrouwd zijn. Zonder enig klagen of spijt zegt ze dat ze voor haar ouders gaat zorgen en misschien het postbaantje van haar vader kan overnemen (salaris 7000 rupee=125 euro). Ik probeer niet te laten merken dat ik niet begrijp dat ze er niet verdrietig over is dat hiermee haar toekomst of in ieder geval een baan die ze geweldig vindt, ophoudt..... Ze geeft hierover aan dat ze zal bidden en ze schikt zich volledig in deze plotselinge verandering in haar leven.

Mijn gevoel
Dit is weer een situatie waarbij ik diep geraakt word door de mensen van dit land en flink geconfronteerd word met mezelf en mijn opvattingen. Ook laat het je beseffen hoe goed we het in NL hebben om je eigen lot voor een groot deel te kunnen bepalen. Omdat vader geen uitkering krijgt druk ik haar een briefje van 500 in haar handen en nemen we op onze eigen oprechte (je mag niet affectief zijn) manier afscheid. Ik doe iets dat ik alleen bij Kavitha gedaan heb, namelijk een voorzichtige zoen op de wang. We wensen elkaar het beste,...