Fleurig

Als altijd vroeg op en dat geldt ook voor Faiz, dus we nemen de taxi en gaan naar de shopping mall. Helaas zijn de winkeltjes nog dicht en lopen we ons te vergapen aan al het moois in de etalages van de juweliers op de hoofdstraat. Man en vrouw vergaapt zich aan duo penotti want Faiz is vanuit een ver verleden van Indiase afkomst met dito uiterlijk en draagt roze met paars en ik ben mijn blonde zelf, vandaag voor het eerst gekleed in een Marokkaanse goud en groen fonkelende djellaba. Opvallend is bij lange na het juiste woord niet aangezien Indiaas nog minder voorkomt dan westers en onze kledij toch iets anders is dan alle zwarte chadors van de vrouwelijke bevolking.

We bewonderen de kitsche glamourjurken waarvan we door de bruiloft inmiddels weten dat het echt gedragen wordt onder alle zwarte doeken. Ook lachen we smakelijk om de buiten proportie zijnde mannelijke etalagepoppen met extreem brede armen en schouders en minuscule handen, beentjes en taille. Nu begrijp ik pas goed hoe wij vrouwen voor de gek gehouden worden door niet bestaande perfectie van de modemedia.

Aan het einde van de ochtend reizen we door naar het bergdorpje Abyaneh ( vandaar de djellaba die echt veel te frivool is voor hier, maar wat maakt het uit, ik val toch al op). We rijden door een gebied waar uranium verrijkt wordt en mogen beslist geen foto's maken. Dit land heeft van nature de grondstoffen voor kernenergie. Daarna rijden we richting de bergen die er toch weer heel anders uitzien dan alle andere bergen van deze reis. Het is duidelijk te zien waar er een stroompje loopt omdat er dan een lange strook groen (bomen, struiken en gras) loopt en de rest gortdroog is. Na de picknick rijden we naar het hotel in Abyaneh. Dit plaatsje is door Unesco uitgeroepen als werelderfgoed en ik begrijp goed waarom: de lemen hutjes zijn gemaakt van rode klei en je bewandeld het dorp door kleine paadjes omhoog of omlaag te gaan. Het allerleukste zijn de mensen, overal zitten oude vrouwtjes en mannetjes en voor het eerst deze reis zie ik alleen maar bloemige kleuren in de kleding van de dames. Ik bedenk me geen moment en kom gemetamorfoseerd weer uit een winkeltje in mijn folkloretuniekjurk met bijpassende sjaal. Eindelijk kleur. Omdat ik het dorp alleen bewandel en ook nog de folklorekleding draag, ben ik immens populair geworden bij de locals. Ik ga bij oude vrouwtjes zitten met verweerde schuurpapier handen en deel Cashewnoten met hen. Helaas willen ze niet op de foto. Ook mag ik bij een oud vrouwtje binnenkijken. Je verwacht een kamer, maar het lijkt meer een onafgemaakte schuur vanbinnen met veel stof en opgedroogde modder. Het wordt hier erg koud in de winter en dat is goed te merken als de zon ondergaat. Brrrrrr, gelukkig heb ik een hoofddoekje om ;-).

Wordt vervolgd