Het regime

Vandaag hebben we een vrije dag in Yazd. Er is hier een hoop te zien en te winkelen. We komen sinds gisteren ook andere westerlingen tegen wat ons helemaal niet zo bevalt.

In de ochtend ga ik met Charlotte en Ton, Marion en Stephan de oude stad in. We bezichtigen vanalles maar al snel is het bloedheet. Zo lang je in gebouwen met dikke muren en hoge plafonds bent is het goed uit te houden, maar buiten word je zo loom als een garnaal (of was het nou stoned als ….) . De beste verkoeling vinden we in het watermuseum. Daar wordt uitgelegd hoe men van oudsher zorgde voor een ondergronds watersysteem om van kilometersverre bronnen water te verkrijgen. Dit is een van de weinige museums waar de uitleg ook in het Engels staat zodat we kunnen begrijpen waarvoor alle attributen dienen en wat er eigenlijk op de foto's staat. Marion en ik zijn dorstig dus we kopen een flesje water die Marion zo achterover kloekt. Ik heb het idee dat het kraanwater is en drink maar een kwart uit mijn flesje. Stom,..altijd checken of de fles verzegeld is. Stephan is er van overtuigd dat het kraanwater is,...de tijd zal het leren. Gelukkig heb ik niet zo snel last van sportieve darmen.

Na een uitgebreide siësta, wat hier in Iran gebruikelijk is, gaan we de stad weer in en dolen lekker door allerlei steegjes en gluren over muren als dat mogelijk is. Het enige dat we dan zien zijn half in elkaar gestorte lemen muren. Woont er nou wel iemand, of niet? That 's the question. Aan het einde van de middag besluiten Stephan en ik op een plein op een bankje te gaan zitten en alles in ons op te nemen. Op een gegeven moment komt er een bijzonder vriendelijke, enthousiaste, intelligente, open en vlotte legerjongen naar ons toe die, heel correct binnen deze cultuur, eerst met Stephan praat en mij nauwelijks aankijkt. Hij wil, net als veel anderen, graag weten wat ons naar Iran brengt en wat we van Iran vinden. Ook is hij erg geïnteresseerd in ons land op historisch, cultureel en sociaal vlak. Op het moment dat Stephan druk bezig is zijn telefoonfoto's van Amsterdam te laten zien, komt er een legerman in ander tenue die sneaky achter ons langs loopt en de jongen een tik geeft. De jongen kijkt op en kijkt de man vragend aan, om vervolgens weer door te praten met ons. Dan is er een oogcontact tussen de twee en gaat de jongen weer door met praten. Na het derde oogcontact met de man, staat de jongen snel op en zegt dat hij een einde aan het gesprek moet maken. Hij loopt vlug naar de overkant naar zijn legermaten en kijkt ons verder niet meer aan.

Ik ben niet een heel emotioneel type maar op dat moment voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. En niet voor mijzelf, maar verdriet voor deze allervriendelijkste jongen en zijn volk. Hij was juist zo blij dat wij zo positief over zijn land dachten en vroeg ons zijn land goed te promoten omdat er volgens hem een met opzet negatieve informatiestroom over Iran is. Ook dit verhaal hebben we vaker van mensen gehoord en ik ben zeer geneigd het te geloven. Maar deze gebeurtenis is de andere kant van Iran. Stephan en ik filosoferen later dat er waarschijnlijk legerbeleid is op het (niet) aanspreken van buitenlanders en hij is waarschijnlijk erg de fout ingegaan door niet alleen ons aan te spreken (zijn maten bleven op verre afstand) maar ook door pas na de derde keer te reageren op de man. Wat hangt hem boven het hoofd? Stephan denkt niets, maar ik heb genoeg gelezen dat ik daar echt anders over denk. Door deze gebeurtenis waarbij de onderdrukking en het regime een gezicht gekregen hebben, kan ik me veel beter voorstellen hoe het echt moet zijn. Die jongen is zoals jij en ik. De tekst in boeken en kranten blijft maar tekst, maar dit is echt,…….

Wordt vervolgd