Inside information

Vandaag hebben we een vrije dag. Net als altijd ben ik de eerste en zijn Stephan en Faiz de tweede en derde. Na het gebruikelijk ontbijt van plat brood, dadels, tomaat of komkommer en feta of zachte kaas, gaan Stephan en ik samen op stap.

We lopen eerst naar de plek waar Hafez begraven ligt en duiken de theehoek in. Al snel worden we uitgenodigd om bij 2 jonge studentes te komen zitten. De ene studeert voor regisseur en de ander voor architect. We praten openhartig over Iran en Holland en de meiden vertellen dat ze rond hun 25e zullen trouwen. In principe uit liefde, maar ze hebben wel goedkeuring van de ouders nodig. Op de universiteit kunnen ze makkelijk contact leggen. Buiten de universiteit is het erg moeilijk. Ze zullen blijven werken na het trouwen en willen waarschijnlijk geen kinderen. Ze kunnen alleen het land uit met toestemming van hun ouders of man. Ze reageren niet geschokt als ik vertel hoe singles leven in Holland en hoe jongeren uitgaan en wat daar gebeurt. Op de vraag of ze het beter of slechter vinden in Iran in vergelijk met 5 of 10 jaar geleden reageren ze verschillend. Ze zijn er wel van overtuigd dat het beter gaat worden omdat er zoveel jongeren zijn. Het zijn zelfbewuste, onafhankelijke jonge meiden in mijn ogen. Ze willen het beslist anders doen dan hun ouders.

Daarna gaan we naar het graf van Hafez. Hij is de nationale held in Iran vanwege zijn gedichten die voor meerdere uitleg vatbaar zijn. Hij zegt gesluierd wat je niet in het openbaar kan zeggen. Daar worden we door een klas van meisjes achterna gezeten. We hadden het gevoel Robbie Williams te zijn en vluchtten de bibliotheek in. Daarna duiken we de bazaar in die toch veel groter is dan we denken. Zoals altijd worden we continu aangesproken door mensen die ons welkom heten en die vragen wat we van Shiraz vinden. Dan komt er een man die Duits spreekt vanwege zijn studie daar. Hij vertelt spontaan veel over Shiraz &haar bazaar en brengt ons samen met Marion en John die zich bij ons aangesloten hebben, naar de madrasse ( koranschool). Hier studeren zo'n 150 mannelijke studenten en de school is 400 jaar oud. Dat kun je zien aan de donkerblauwe tegels. Verderop is er een gedeelte met lichtere tegels welke 200 jaar oud is. De man legt uit dat als je eenvoudige Mullah (met simpele taken) wil worden je al gauw 15-20 jaar studeert. Een grootayatollah studeert 30 jaar.

Inmiddels zijn we de man een beetje beu want hij blijft aan de gang en wil ons nog ergens anders brengen. Dan komt de aap uit de mouw en vertelt hij dat hij werkloos is en graag friendly geld wil. Ik geef hem de welbekende klompjes uit Nederland en 10.000 rial 3,50 euro. We hebben er immers niet om gevraagd.

Stephan en ik maken dan het fort nog even onveilig. Helaas is er niet veel te beleven en gaan we op zoek naar eten. Dat is erg lastig in Iran omdat het sociale leven zich thuis afspeelt. Het wordt dus een broodje falafel. Als je in Shiraz bent, moet je faludeh proberen. Dat zijn bevroren soort noedels en kun je aanmaken met bessensap. Erg lekker!

's Avonds ga ik nog even met Ton en John de drukke bazaar in en raken we aan de klets met Elaheh van 28 en haar moeder die op Julia Roberts lijkt. Ook zij is erg openhartig. Ze heeft een zus in Noorwegen maar ze mag er van de ambassade niet naar toe zo lang ze geen kinderen, vaste baan of man heeft. Het eerste kan hier sowieso niet als je niet getrouwd bent. Ook een baan vinden bij je opleiding is erg moeilijk. Zij heeft Iraanse cultuur gestudeerd maar werkt nu in de administratie. Elaheh vraagt mijn emailadres en zegt vanavond nog te emailen zodat we kunnen facebooken, wat iedereen doet, maar officieel verboden is. Inmiddels zijn we vriendjes op facebook. Vanwege het gebrek aan fatsoenlijke restaurants, eten we met een groot deel van de groep in het hotel.

Wordt vervolgd