Dag 6 dorpsbezoek

Dorpsbezoek
Vandaag is de dag dat we de dorpen ingaan en ik vind het erg spannend. Het regent pijpestelen maar gelukkig klaart het later op. Venitha (de coordinator van de lokale leerkrachten) zorgt ervoor dat we bij de juiste gezinnen komen. Ik heb me op het ergste (armoede, vuiligheid, ziekte) voorbereid en ondanks dat, zijn we onderweg alledrie stil als we de lemen hutjes van 3x3m zien wetende wat er vannacht aan regen gevallen is. Dit is het Tsunami gebied en het eerste gezin mist dan ook een vader en een moeder hierdoor. Opa, oma en blinde overgrootvader wonen met een aantal kleinkinderen in een donker hutje. Bij het 2e gezin gaat het om een vader die overleden is aan de drank en die 4 kids achterlaat. Ook vaders die gehandicapt zijn, of overleden zijn door verkeerd medicijngebruik (per ongeluk dus)komen langs. Elk gezin heeft zijn eigen verhaal. De gesponsorde kinderen krijgen een tas vol schoolspullen en zeep e.d. Ook iets lekkers hoort erbij. En alle (dorps) kinderen krijgen een ballon.

Omstandigheden
Door de regen moeten we vaak door grote plassen waden. Soms zijn de huisjes van leem of riet en soms zijn het “nieuwere”huisjes van na de Tsunami. Gek genoeg blijken een aantal armentierige huisjes een klein tv-tje te hebben. Op enkele uitzonderingen na zien de kinderen er redelijk gezond uit. De lokale oudere mannen zijn daarentegen vaak graadmager en de gebitten van de ouderen kun je geen gebit noemen. In de dorpen blijken veel gezinnen met (geestelijke) gehandicapten te maken te hebben. Dit komt over het algemeen door inteelt. Het is namelijk wel zo 'veilig" om te trouwen met iemand uit je gemeenschap/die je kent. Er worden regelmatig kids naar voren geschoven met als doel ook gesponsord te worden maar zo werkt dat niet: SJDT hanteert stappenplannen om te bepalen of een gezin gesponsord wordt (ontbreken van ouders, ziekte, armoedegrens)

Overdenking
We bezoeken alle gezinnen in 1 dag (ipv 2 dagen) en dan is het tijd om aan zee even uit te waaien want zoiets gaat niet in de koude kleren zitten. In NL zijn er genoeg mensen die depressief zijn en dat is lastig te behappen als je hier bent al heeft elk land natuurlijk zijn eigen problemen. We bezoeken een Deens fort en drinken koffie bij een door de Tsunami getroffen hotel waar ik meen 6 jaar eerder geweest te zijn (daags voor de Tsunami). Bij terugkomst probeer ik de meiden wat Nederlands te leren en dat gaat aardig omdat ze hier beter Engels spreken. Na het eten word ik onaangenaam verrast: op mijn kamer hebben zich duizenden minimieren verschranst (heeft te maken met het regenseizoen): GATVERDAMME! Eigenhandig moet ik ze met een bezempje wegvegen in de hoop dat ze vannacht niet terugkomen. De ventilator gaat in ieder geval op 10!